Op naar Amerika!

Om 5:00u ging de wekker, nog even de laatste dingetjes in mijn tas en koffer stoppen, broodjes smeren en dan op weg naar Düsseldorf! 

Na een interview bij het inchecken (waarbij er wel 10 keer werd gevraagd of ik goed op mijn koffers had gelet en niemand er iets in had kunnen stoppen) en een ontbijtje bij het vliegveld, ging ik om 9:45 de lucht in. Jeetje, wat vond ik dat spannend! 

Ik had me verheugd op lekker veel nieuwe films, maar helaas loopt American Airlines een beetje achter en waren er geen persoonlijke tv schermpjes.. Ik dacht dat deze er wel zouden zijn en dus had ik geen boek of tijdschrift meegenomen, waardoor de heenreis erg lang duurde. Gelukkig had ik wel een 'afscheidsboekje' van mijn vriendinnen uit Tilburg, lieve berichtjes van mijn familie en dankzij Tessa de nodige muziek op mijn IPod om de tijd door te komen. 

Om 18:30 (een half uur eerder dan gepland) (11:30 local time) kwam ik aan in Chicago, de tussenstop. 
Ik liep het vliegtuig uit en hoorde een meisje tegen haar vriendinnen zeggen: guys, OMG, it smells so good here, this is the smell of America! (Een zoete suikergeur kwam ons tegemoet). Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht, heerlijk die Amerikanen! 

To good to be true..

We moesten door de Amerikaanse douane. Eerst moesten personen van 5 enorme vliegtuigen door de douane.. Ik dacht bij mezelf, ik heb 1,5 uur + het half uur dat we eerder aankwamen, dus dit moet ik wel halen als het een beetje opschiet. Forget it! Een half uur later, toen ik nog maar 5 plaatsen was opgeschoten begon de stress, er waren nog zo'n 400 mensen voor mij.. Dit ging ik dus nooit halen! Ik begon mensen om mij heen aan te spreken en zij hadden allemaal 5 uur of meer in Chicago de tijd genomen voordat hun volgende vliegtuig vertrok omdat ze door een reisbureau op de hoogte waren gesteld van dit vreselijk langzame systeem. De moed zakte in mijn schoenen.. Ik zag een stewardess lopen, ik sprak haar aan en legde haar mijn probleem uit, het enige dat zij mij kon vertellen was dat meer dan de helft van alle mensen hun vlucht zou missen en dat zij niet de bevoegdheid had om mij voor te laten. Ze vertelde mij dat alleen 'The man in the black uniforms' de bevoegdheid hadden om mensen voor te laten met goede redenen, maar dat ik er niet op moest hopen om zo iemand te zien lopen voor de douane, deze waren alleen achter de douane te vinden... Great! 
Een Amerikaan, die in Chicago woont, vertelde mij dat het om 12:00  local time (19u in Nederland) lunchtijd is en de lunch van een Amerikaan toch wel echt voor de passagiers gaat. Welcome to America!, zei hij. Pffff..
Steeds meer mensen kregen mee dat ik erg weinig tijd had voordat mijn vlucht vertrok en thank god waren verschillenden zo aardig om mij voor te laten. De tijd drong, ik had nog 35 minuten.. Er waren twee aardige priesters die helemaal voor in de rij stonden en mij voor hun lieten gaan. Er was nog hoop! Ik had nog 20 minuten. 

Yes! Eindelijk bij de douane! Na een interview van ongeveer 10 minuten, mocht ik naar mijn koffer rennen (deze ging niet automatisch over naar mijn volgende vliegtuig), mijn koffer opnieuw inchecken en naar de gate rennen. 
Great, we are in Chicago! Een groot vliegveld dus.. Ik had nog 5 minuten voordat mijn vliegtuig vertrok en toen moest ik eerst nog een tram naar Terminal 3 nemen.. Ik rende als een gek naar de tram, maar deze reed natuurlijk net voor mijn neus weg! Gelukkig duurde het niet lang voordat de volgende kwam, ik had nog 2 minuten, maar ik moest en zou het vliegtuig halen! (Dit was natuurlijk al niet meer haalbaar) 

Yes, terminal 3! 
Are you kidding me?! Ik moest nog door de paspoort-check.. 
Okay, de enige manier om mijn vlucht nog te kunnen halen was aan iedereen te vragen om mij voor te laten en zo hard te rennen als ik kon! 
Ze begonnen te lachen toen ik vertelde dat ik nog 1 minuut had! Yes you can go before me, but I think you can not check in on  time! Het ging allemaal langs mij heen. 
Mijn laptop moest natuurlijk uit mijn tas, mijn schoenen uit en alle sieraden moesten af bij de paspoort-check! Great, ik heb toch tijd genoeg!
Okay, ik was door de paspoort-check! 
Met mijn schoenen in mijn hand, op mijn sokken, rende ik door de gangen op zoek naar gate G9!
Eenmaal daar aangekomen (7 minuten te laat) stond er een andere vlucht, naar Green Bay op het scherm.. Ik schreewde naar de jongen achter de balie bij G9 of het vliegtuig naar Louisville al weg was. Hij vertelde me dat het vliegtuig vertraging had. Thank god! Ik moest door naar G21 om in te checken, geen flauw besef van de tijd had ik, dus ik rende door, op mijn sokken!
Mijn hart maakte een sprongetje van geluk toen er op het scherm bij G21 stond dat ik pas over 10 minuten hoefde in te checken en ik dus nog even naar de wc kon. 

Jeej! 21:35 (2:35 local time) en eindelijk zat ik in het vliegtuig naar Louisville, wat was ik blij! Nog een dik uurtje vliegen en dan was ik in Louisville! 

22:40u (4:30 local time) een uurtje later dan gepland en helemaal uitgeput was ik dan eindelijk in Louisville! 

Ik keek uit het raampje van het vliegtuig en zag alleen maar vrijstaande huizen met zwambaden in tuinen. Welcome to the States!

Op het vliegveld stonden 2 meisjes, waarmee ik al contact had gehad, mij op te wachten! Meteen een knuffel en vol met vragen werd ik ontvangen, precies zoals ik had verwacht!

Zij brachten mij naar de Universiteit om in te checken, mijn spullen op mijn kamer te zetten en mij mee op sleeptouw te nemen. Iedereen is echt ontzettend aardig! Iedereen maakt tijd voor je en wil je overal mee helpen.

It is great to be finally in The States!